Daar stond ie dan, mijn BMW R Nine T, als een metalen god aan de oever van de Maas. Niet zo’n opgefokte, moderne motorfiets met meer elektronica dan een ruimteschip, maar een pure, mechanische erectie op twee wielen. Het soort motor waar Ernest Hemingway op zou rijden als hij niet zo verdomd dood was.

De zon zakte achter de horizon als een dronken duikelaar in een zwembad vol whisky, terwijl mijn Nine T haar lijnen toonde als een cabaretzangeres die net heeft ontdekt dat ze eigenlijk liever stripper was geworden. Zelfs stilstaand heeft deze motorfiets meer persoonlijkheid dan de gemiddelde influencer op een jaar tijd bij elkaar kan faken.

En terwijl ik daar zo stond, met mijn camera in de aanslag als een jager die vegetariër is geworden, besefte ik dat deze motor precies is wat ie moet zijn: een klotegoede machine die je niet belazert met bullshit. Geen fratsen, geen gedoe, gewoon twee wielen, een motor, en genoeg karakter om een heel seizoen van ‘The Voice’ te vullen.

De foto werd genomen, de Maas stroomde verder, en mijn Nine T stond daar maar te staan, zich totaal niet bewust van haar eigen schoonheid. Net als een supermodel dat niet weet dat ze knap is, maar dan met een betere uitlaat.